Błędne koło niemocy.
Występowanie wielkiego bezrobocia w Polsce jest sytuacją dziwną i niemądrą. Jest przecież mnóstwo pracy do wykonania, zarówno tej, zaspakajającej indywidualne potrzeby obywateli jak i tej wypełniającej potrzeby publiczne, polepszającej infrastrukturę państwa.Jest w naszym kraju tyle rzeczy do zrobienia, tyle inwestycji leży odłogiem, że grzechem jest, by brakowało u nas pracy. „Dziurawa” infrastruktura skrzeczy: „Zróbcie coś wreszcie ze mną”. Niestety wolimy krążyć po błędnym kole niemocy. Bezrobotni nie zarabiają, nie kupują, nie ma popytu, więc i podaż musi się mocno ograniczać, kurczy się wytwórczość, tłamszona jest gospodarka. Ortodoksyjni wyznawcy liberalnych doktryn gospodarczych nie lubią empirii i pragmatyzmu, zasłaniają oczy i uszy, by nie widzieć i nie słyszeć skrzeczącej rzeczywistości, wolą głosić przez propagandową tubę sukces gospodarczy i przekonywać, że rozwój gospodarczy kraju jest optymalny.
Zamiast obserwować rynek i gospodarkę i reagować według jego potrzeb nasi decydenci przez prawie dwie dekady trzymali się kurczowo liberalnych gospodarczych doktryn. Zamiast gospodarczego pragmatyzmu mieliśmy działanie dogmatyczne.
Niektórzy wyznawcy gospodarczego neoliberalizmu tłumaczą naszą marną rzeczywistość gospodarczą wypaczeniami liberalnego systemu, jego przeciwnicy jego utopijnymi założeniami. Nie rozstrzygam tego dylematu. Faktami są niezliczone dziury w drogach, głodujące dzieci, osoby zaspakajające głód i podstawowe bytowe potrzeby poprzez przeszukiwanie śmietników i wiele, wiele innych przykrych problemów urągających współczesnej cywilizacji.
